dinsdag 4 mei 2010

BEDENKSELS en VERZINSELS: de lochting onder het beton.

Het typisch Vlaamse woord lochting hoor je niet vaak meer. Niet alleen het woord is nagenoeg verdwenen uit onze taal, de lochting of moestuin zelf is eveneens voor zo goed als van de kaart geveegd. Ruim honderd jaar geleden kweekte, wie een lochting had zijn eigen aardappelen en groenten met soms aanvullend wat fruit en een bloemenhoekje. 

De voorbije halve eeuw zijn de lochtingen geleidelijk vervangen door siertuinen vol exoten. De Vlaming haalt liever, in Afrika gekweekte en in plastiek verpakte boontjes uit de supermarkt dan ze zelf te kweken, simpelweg omdat het goedkoper en gemakkelijker is. In plaats van in de lochting te wroeten, vliegt de Vlaming liever naar exotische bestemmingen. De bouwwoede van alleenstaande woningen de voorbije decennia met opoffering van kostbare landbouwgrond bracht extra, veelal grote siertuinen met zich mee. 

Vlaanderen telt momenteel ruim 2 miljoen tuinen die naar schatting 8 à 10%  van de totale oppervlakte innemen of 1360 km² waarvan de helft gazon[1], meer dan er bos is! 1.300 km² versnipperde percelen waarop nutteloos biomassa geproduceerd wordt. Een ecologische ramp! Een gigantisch arsenaal van lawaaierige grasmaaiers, snoeimachines en hakselaars wordt ingezet om het versnipperde veld van 1.300 km² te beheren, aangestuurd door meestal fossiele brandstoffen. Een ecologische ramp! Een milieudelict! 

We kunnen de klok echter niet terugdraaien. Het hele woningbestand afbreken en compacter gaan wonen met minder nutteloze tuinen en meer natuurgebied voor ieders genot is geen optie meer. Er is echter hoop dat de komende generatie die liever aan een scherm gekluisterd zit de bestaande tuinen laat verwilderen en daarmee de biodiversiteit ondersteunt en de insectenpopulatie[2] laat aangroeien. Wellicht zal de klimaatverandering en de daarmee gepaard gaande voedselschaarste ons dwingen de gazons om te spitten, aardappelen en bonen te planten, radijzen en wortelen te zaaien. De kleine maar weliswaar groeiende groep die hun tuin vandaag ecologisch[3] beheert, maakt helaas nog geen fundamenteel verschil.

We zijn ons bewust van de verkwisting van materiaal en van fossiele brandstoffen voor het aanleggen en in stand houden van nutteloze siertuinen. We zijn ons bewust van de milieu-impact van ons egoïsme een alleenstaand huis met tuin te willen. We zijn ons bewust van de klimaatverandering en daarmee gepaard gaande dreigende voedselschaarste en toch verdwijnt vandaag in Vlaanderen nog steeds elke dag 5 à 6 hectaren grond onder het beton![4] Hallucinant! Het landbouwareaal[5] nam de voorbije twee decennia met 2,5% af tot 6200 km² (620.000 hectaren) of 45% van Vlaanderen. In 2022[6] bedroeg de bebouwde oppervlakte in Vlaanderen 3940 km² of 29% tegenover 20% in 1985! Wat een verspilling van kostbare grond terwijl de Vlaamse bevolking niet proportioneel meegroeide van 5,7 miljoen in 1990 tot 6,7 miljoen in 2023[7]. Wat een verspilling! 

De burger moet de politici niets verwijten want we creëren onvoldoende draagvlak voor moedige politieke beslissingen aangaande ruimtelijke ordening, natuurbeheer, milieubescherming, ........ Slechts een piepkleine groep van brave machteloze mensen handelt volgens de kennis die we vandaag hebben over klimaatverandering, verlies aan biodiversiteit, milieuvervuiling, ruimtelijke ordening, mobiliteitsproblemen, ........ terwijl de overgrote meerderheid van de bevolking doet alsof er niets aan de hand is. Intussen verdwijnt de lochting onder het beton !

juni 2024

contact: vanhecke1965@skynet.be 




Geen opmerkingen:

Een reactie posten